EJDER KAPANI

Zalimleri affetmek, mazlumlara zulümdür

                                                           Sadi

Türk sinemamıza gün geçtikçe daha önce sektör içinde denenmemiş türlerden yeni filmler katılıyor. Bazen genç yönetmenleri görüyoruz, bazen de yönetmenlikte çok da deneyimi olmayan eski kurtları… Uğur Yücel’in Yazı Tura ve Hayatımın Kadınısın filmlerinden sonraki son filmi Ejder kapanı bir SERİ KATİL filmi olarak bizi karşılıyor. Eh, Türk Sinema tarihine baktığımızda seri katil filmi olarak bizi karşılayan çok da film yok açıkçası.

Başlıkta gördüğünüz vecizenin belki biraz sert olduğunu düşünüyorsunuzdur. Ama filmimiz işte tam bu vecize doğrultusunda ilerliyor. İstanbul Polis Teşkilatı’nda Cinayet Masası çalışanları olarak vuku bulan Uğur Yücel ve Kenan İmirzalıoğlu’nun af yasasından yararlanıp çıkmış tecavüzcü ve sübyancıların birer birer öldürüldüğü seri cinayetleri çözmeye çalışmalarını izlediğimiz bir film kısacası. Filmin başından itibaren iyi kurgulanmış hikayeyi, İmirzalıoğlu ve Yücel’in harika oyunculuklarını, sinemasal estetik açıdan hiçbir kusur taşımayan filmin ayakları sağlam yere basan ilerleyişine tanık oluyoruz. Cinayet mahalleri, işlenen cinayetlerin, işkence görüntülerinin insanı sıkmayacak, yer yer rahatsız edecek derecede filme yedirilmesi çok hoş. Bu konuda bir sıkıntımız yok.
Yalnız filmde muhtemelen yan karakter eksikliğinden kaynaklandığını düşündüğüm bariz bir açıklık var. İzleyicinin şüphelenebileceği o kadar az karakter çıkıyor ki karşınıza katil kim sorusunu sormanıza (en azından kendi açımdan) gerek bile kalmıyor neredeyse. İpuçlarını doğru şekilde takip ettiğiniz sürece çözüme filmin bitimine daha çok varken ulaşabiliyorsunuz. Kaldı ki katilin kendini neden yakalatmak istediğine de bir türlü anlam veremedim. Pek alışık olmadığımız bir katil türü var karşımızda.

Peki katili de bulduk diyelim, nedir bu filmin derdi? Herkesin “Rahşan Affı” diye bildiği 2000 yıllarında pek sevgili siyasi çiftimiz tarafından çıkarılan ve içeride ne kadar pislik adam varsa hepsini salıveren yasa tasarısıyla yakından ilgileniyor Uğur Yücel. Öyle ki filmde kendi ağzından duyduğumuz “Allah intikam almak istediği kulunu, bir başka kuluyla cezalandırır,ama Allah'ın ilmini bilmeyenler bunu kulun yaptığını sanır” sözleriyle doğrudan tuttuğu tarafı dahi belli ediyor. Eminim ki bu yazıyı okuyan bir çok kişi, ya da öldürülen tecavüzcü haberlerini duyan herhangi bir Türkiye vatandaşı, katilin tarafını tutmaktan kendini alı koyamayacaktır. Ben bile filmi izlerken ve hatta bu yazıyı yazarken dahi “Türk adaleti var, tecavüzcülerin öldürülmesi doğru değil” diyemiyorum. Vakti zamanında aynı Türk adaleti suçluları sokağa salarak binlerce insanın sebepsiz yere suça kurban gitmesine, çocuk istismarının, tecavüzlerin, gaspın artmasına ön ayak oldu. Tabi yine iş siyasette bitiyor.

İşte bu düşünce seyrinde, filmin ilk 40-60 dakikasını gizemler ve toplum vicdanıyla güzelce geçiren sevgili Uğur Yücel, kalan dakikalarda neden Amerikan filmlerinin tüm klişelerini kalan dakikalara tıkıştırmayı tercih etmiş, bir türlü anlam veremedim. Ters şeride gitmeye çalışan polis, takla atıp taksicinin arabasını gasp eden polis ve en kötüsü, en korkuncu açılan köprüden taksi atlatan polis gibi değişik ve komik klişelerle filmi kendi elleriyle baltalıyor. Filmin kadın karakterleri ise, Berrak Tüzünataç ve Ceyda düvenci, sırf kadın karakter eksikliği yaşanmasın diye konulmuş filme. Pek iştiraklerini göremiyoruz. Genel anlamda erkek egemen bir film karşımızdaki.

Tüm bu aksaklıklara rağmen, filmi izlerken sıkılmanızın pek mümkünatı yok. Türk sineması için güzel atılımlar. Klişeleri mazur görmeniz dahilinde seyirlik hoş bir film olmuş. Türk sinemasına destek olarak, arkadaşlarınızla gidip Katil Kim oynayabileceğiniz uygun bir film. Son bir not: Nejat İşler için filme gidenleri uyarmak istiyorum. Sadece beş dakika göreceğinizi aklınızdan çıkarmayın.

YAZAN: ALPER KURT