''Vavien''

Sevgili Blogseverler,
Merhaba. Bu amatör fakat bir o kadar da profesyonellik kokan yazıların arasında benim de naçizane bir katkım olsun istediğimden, her ne kadar sayın site sahipleri kadar profesyonel yazılarla katkıda bulunamazsam da uzun yıllardır içinde kavrulduğum ilgi alanlarım olan sinema ve bilgisayar oyunlarıyla ilgili yazılarımla siteye iştirak etmeye çalışacağım. Devlet dairesine yazılan dilekçe edasıyla başladığım girizgahı aynı derece sululukla bitirmek nasıl bir yazar yaklaşımıdır ben de tam olarak idrak edemedim ama yazılarım içeriği hakkında az da olsa bilgi verecektir. Laf salatasını sonlandıralım efendim. Ben Alper Kurt, messikaka23.blogspot.com, Hayaller Ülkesi.

Sahi ‘’Vavien’’ nedir kuzum?
Yeşilçam denildiği zaman insanların yaş aralığı ne olursa olsun, akla eski Türk filmlerinden başka gelen bir şey yoktur. Kimi melodramları hatırlar, kimi didaktik de olsa bugün dahi izlenen komedileri. Bir yandan Tarık Akanlar, Cüneyt Arkınlar, Türkan Şoraylar, diğer yanda Kemal Sunallar, İlyas Salmanlar, Şener şenler. Eh tabi bu usta oyunculara hak ettikleri değeri katan paha biçilmez yönetmenler. Fakat Yeşilçam’ın da sonunun bile bile nasıl getirildiğini ve sinemamızın nasıl büyük bir sekteye uğradığını da bilmeyen insan olduğunu sanmıyorum. İşte o bitmişlikten genç sinemacılarımızla birlikte yeni bir Türk sineması doğuyor. Vavien de bunlardan biri.

Taylan biraderler diyorlar onlara. İki erkek kardeş, dizilerle başladıkları sinema kariyerlerine, en son olarak çektikleri Vavien filmiyle devam ediyorlar. Senaryosunu hepimizin Avrupa Yakası’ndan Burhan Altıntop olarak tanıdığımız Engin Günaydın’ın kaleme aldığı bu taşra kara komedisinde, Türk izleyicisinin aslında Yeşilçam’dan alışık olduğu ama uzun bir müddettir benzerini beyaz perdede görmediğimiz bir eserle karşılaşıyoruz.
Film başladığında Celal ( Engin Günaydın) karşılıyor bizi sahnede. Takıntılı bir şekilde arabanın otomatik kapısını tam ayarında yaptırmaya çalışmasını merakla izliyor ve utanmazlığın son sınırlarında 350 liralık hesabı borca yazdırmasıyla daha ilk dakikalardan Celal’in karakteri hakkında az da olsa bir bilgi sahibi oluyoruz. Derken eşi Sevilay’ı (Binnur Kaya) parti kadınlarıyla birlikte ve abisi Cemal’i de elektrikçi dükkanında görüyor ve olayların bu üçlü arasında geçen pek de alışık olmadığımız bir olay örgüsüyle bize anlatılmasını bekliyoruz. Son yılların belki de sağlam senaryo ve kurgusuyla harmanlanmış nadide filmlerinden biriyle karşı karşıyayız. Ama baştan uyarmak istiyorum, oyuncularına bakıp da kahkaha atmak isteyenler, üzgünüm sizleri Yahşi Batı’ya alalım ( Onda da gülme garantisi yok ya), salondan birazcık hüzün ve kendilerinden bir pay bulmak isteyenler beri gelsin.

Filmimiz tipik bir taşra kasabasında geçiyor. Herkesin birbirini tanıdığı, yapılan dedikoduların bile arkasından atılan kişi tarafından bile bilindiği bir kasaba burası. Yüzlere karşı “Ooo, ne haber koçum?”, sırtlara karşı ise “ O ne kurttur o!” nidalarının gırla olduğu bir kasaba. Celal ve abisi Cemal ( Settar Tanrıöğen) bu kasabada ortak olarak bir elektrik dükkanı işletiyorlar ama hayatlarındaki tek düzeliği belki Türk erkeklerinin duymaya, görmeye ve hatta yaşamaya aşina olduğu yoldan, pavyona gidip, kendilerine ait olmayan bir dünyada birkaç geceliğine ortadan kaybolmakla kırmaya çalışıyorlar. Çekleri geri dönen, senet üstüne senet yığan bir insan için fazla lüks bir yaşam biçimi

Vavien’de ki tüm karakterler içinde bulundukları kendini kandırma durumuyla o kadar içli dışlılar ki yaptıklarından en ufak bir rahatsızlık duymuyorlar dahi. Celal efendi, eşi Sevilay’ın Almanya’da ki babasının gönderdiği yılların birikiminden her hafta araklayıp, aşık olduğu pavyon karısına yedirmeyi bir mutluluk, bir çıkış yolu olarak görüyor. Savunma mekanizması da hazır tabi; Eşim benden nasıl para saklar ki?

Aynı şekilde abisi Cemal ise yıllar evvel eşini kaybettiğinde ertesi sabah bir çay demleyip, camları açıp rahatlamaktan bahsederken, Neşet Ertaş’ın bağlama sololarına birebir eşlik edip bir yandan rakısını yudumlarken, içinde bulunduğu bulanık sulu akvaryumdan bir an olsun başını çıkarıp, temiz bir nefes alıp, yine mahkumu olduğu hayatına geri dönüyor.

Sevilay ise tipik taşra kadının tasviri… birkaç istisna ile de olsa. Kocasına ve ailesine sıkı sıkıya bağlı. Eşinin tüm aksiklikleri, maçolukları, kasıtlı olarak canına kastına rağmen ona her daim bağlı, ona karşı asla sinirlenmeyen, erkeğini mutlu etmek isteyen bir kadın. Tüm bu bağlılığına ve adanmışlığına rağmen eşinin ve evin ekonomik sıkıntısını göz ardı edip tam 75.000 EURO biriktirme sabrını da gösteriyor kendisi. Dört duvar arasındaki sıkıcı hayatından, iktidar partisinin kadınlar koluna börek yapıp, hınzır ve iyi huylu görünen ama aslında pek çıkarcı olan bakana yardım etmekle tıkalı soluk borusunu açmaya çalışıyor.

Peki tüm bu çıkışsızlığın, sıkışmışlığın içinde filmin başından beri izleyicinin sorduğu Vavien ne işe yarıyor ? Bildiğiniz gibi ( aman nerden bileceksiniz Vavien’in ne olduğunu, yazıyorum okuyun işte) Vavien uzun koridorların her iki ucunda bulunan ve işlevleri aynı ışığı açıp kapamak olan ışık düğmesi (anahtar) tertibatının bir diğer adı. Yani birini açtığınızda ışık yanarken, diğerine basarsanız sönüyor, ya da tam tersi. İşte karakterlerimizin tüm bu keşmekeş hayatlarından Vavien, tam da tüm kapıların kapandığı, tüm ışıkların söndüğü bir anda illa ki kaderin karşımıza başka bir çıkış noktası, daha başka bir ışık çıkaracağını temsil ediyor. Tıpkı Celal ve Cemalin borç batağındayken, eşinin sivri zekalığı, ve çıkarcı bakanın atılganlığıyla bir anda koca huzur evinin elektrik ihalesini almaları, borçlarını kapatmaları ve kendilerini kandırmak için uydurdukları her yalanı sanki doğruymuşçasına sineye çekmeleri gibi…


Evet filmin sonunda her şey yoluna girmiş gibi görünüyor… zaten ne zaman ters olmuştu ki… Söylenene ve doğruymuş gibi kabul edilen her yalanın üzerine, bir de mutluluk yalanını eklediklerinde aslında iki elektrik düğmesinin de ışığı kapattığını fark etmeleri çok mu uzun sürecek? Ah, ama işte Vavien bu, bir ışık kapanır, diğeri yanar.
YAZAN: ALPER KURT